Het bleek een schot in de roos. Inmiddels staat Van Meerten op doordeweekse avonden bij tal van clubs in de regio op het trainingsveld. Dit jaar alleen al trainde hij 354 kinderen met een beperking. „Inmiddels zijn hierdoor al 37 kinderen doorgestroomd naar het reguliere voetbal. En dat gaat uitstekend”, zegt Van Meerten over de deelnemers. 

Volgens Chantal Scharenborg is het een uitkomst. Vanaf de zijlijn moedigt ze haar zoons aan. „Als dit er niet was, hadden ze niet kunnen voetballen”, zegt de Haaksbergse.  Haar ene zoon, Daan (12), is autistisch, terwijl haar andere zoon, Luuk (10), een verstandelijke beperking heeft. In een regulier jeugdteam spelen, bleek voor beide jongens niet mogelijk. „Maar hoe moet je je kind vertellen dat hij niet meer kan doen wat hij het liefst doet: voetballen?” Zodoende kwam Scharenborg in contact met Van Meerten en werd ze al snel de initiatiefneemster achter het Passend Voetbal-team van ‘Topteam HSC’21’. „Inmiddels zitten er negen kinderen in het team. Kinderen die stuk voor stuk anders niet hadden kunnen voetballen.” 

Volgens Van Meerten, ook nog trainer van het G-team van Oranje Nassau, is Passend Voetbal onvergelijkbaar met G-voetbal. „Het zijn over het algemeen kinderen die gevoeliger zijn voor prikkels, maar dat wil niet zeggen dat ze allemaal gehandicapt zijn”, vertelt Van Meerten. „Er zitten zelfs kinderen met autisme tussen, die hoogbegaafd zijn, of een lichte visuele handicap hebben. Het is een voetbalvorm voor kinderen die net niet in het reguliere voetbal mee kunnen komen. Hier maakt het niet uit wat je hebt.”

De succesformule? Die zit vooral in eenvoudige kernwaarden. „Ik benader het allemaal vanuit de voetbalgedachte. Verder is het een kwestie van structuur, duidelijk uitleggen en geduld hebben. En ik ga altijd van de kracht van kinderen uit, in plaats van de beperking.” Het zijn juist vaak de ouders die de drempel over moeten, ziet Van Meerten. „Die zijn vaak zenuwachtiger dan de kinderen, als ze hun zoontje of dochter voor het eerst brengen. Dan komen ze binnen met vlekken in de nek. Maar uiteindelijk gaat het vanzelf. Echt waar. De acceptatie bij deze kinderen is bovendien heel groot. Ze weten allemaal van elkaar dat ze ‘wat hebben’ en houden daar uit zichzelf al rekening mee.”

Van gemekker is deze ochtend dan ook geen sprake. Niet richting eigen teamgenoten, maar ook niet richting de scheidsrechter, die binnen het Passend Voetbal de naam ‘spelbegeleider’ draagt. „Ik heb net niet één keer hoeven te fluiten”, zegt Bob van Meerten. „Het gaat allemaal heel eerlijk.” Volgens vader Peter is dat ook een van de mooie eigenschappen bij kinderen met autisme: „Ze weten wat de regels zijn. Als ze een bal voor het laatst geraakt hebben en hij passeert de achterlijn, geven ze zelf al aan dat het een hoekschop is. Ook al staan ze dan met 2-0 achter.”